Modus Operandi

Dahil mother's day kahapon nagsimba ako. Occasionally lang kasi ako nagsisimba, biro lang yun siyempre. Madami tao. Pinoy nga naman relihiyoso.

May the good Lord bless... Amen.

Diretso agad sa mall kasama ang isang kaibigan (kaibigan daw oh). Madami din tao. Hindi ako sanay sa maraming tao (hindi lang dahil pinagkakaguluhan ako) dahil nahihilo talaga ako. Hindi naman ako tingin ng tingin sa mga bebot (owwwssss?), ewan ko bakit parang nahihilo ako pag ganun.

CR lang ako, sabi niya.
Ok upo muna ako 'dun, sabi ko. Sabay turo sa upuan.

Sa isang upuan kasya ang tatlong tao o apat pa nga kaso kalahati na lang ng puwit ang maiiupo ng pang-apat. Sakto umalis ang magsyotang nagsusubuan. Naiwan ang isang matandang babaeng nasa 40 ang edad. Kasamang nakaupo ang kanyang bag at mga shinopping.

Pwedi pong tumabi? Sabay ngiti.
Tango lang ang sinagot.
Umupo ako. Nilabas ang cellphone.

Panay ang pasimpleng tingin ng aking katabi. Iniisip ko na lang nacucute-tan siguro ito sa akin. Pero parang hindi, dahil napapansin ko din ang panay usog niya sa kanyang mga pinamili papalayo sakin. At ang napakahigpit na kapit sa bag. Ang nakakatuwa pa nito, napatingin ako sa kanya at seryoso ang pagtitig sakin. Nangungusap ang itsura na parang gusto ako palayasin sa kanyang tabi. Di siya nakatiis at siya ang lumayas.
　

Pagnilay-nilayan...
Hindi ko masisisi ang matandang babae kung iniisip niyang may masama akong balak. Alam kong nag-iingat lang siya. Sino ba naman ang hindi matatakot sa itsura kong parang ermitanyong mahabang buhok at balbas. Magkaganun man, hindi ba niya napapansin ang bagong repair at kumukutitap ko pang halo sa bumbunan. Ang gusto ko lang sabihin, bakit ganun na lamang ang tingin niya sa akin.

Hindi ko rin siguro masisisi ang aking sarili na sumakit ng onti ang aking loob. Ganito na ba talaga kung humusga ang tao? Susukatin ka base sa 'yong panlabas na anyo. Kung sabagay kahit sampung beses kapa magsimba sa isang araw hindi naman makikita sa itsura mo yun.