Eye-to-eye Contact

Kagabi. Papunta ako sa isang kaibigan para maglasheng. Nakasakay ako ng dyip. Pagod ang mga itsura ng mga pasahero, katatapos lang sigurong maghanap-buhay. Hapong-hapo. Pinoy nga naman, masisipag talaga.

Sa kaka-observe ko 'di ko agad napansin 'tong nasa harapan ko. Nursing student. Mestisa. Maliit ang mukha. May laman ang katawan. Bebot paps. Hindi bagay sa kanya ang magcomute. Galing siguro ng duty.

Hindi na ako nagpacute pa. O nagtangkang makipagkilala. Alam kong ang isang hamak na katulad ko ay walang namang mapapala sa mala-dyosang kagandahang katulad niya. Totoo 'yun. Self-pity?! Ewan ko sa'yo. Anong pinagsasabi ko. Pero totoo nga 'yon.

Tutal mahaba pa naman ang biyahe. Naisipan ko na lang umidlip kahit ilang minutes lang. Para na rin makondisyon sarili ko sa mahaba-habang lashengan nag-aabang sa akin.

Umidlip ako. -.- ZZzzZZ....

Nagising na lang ako dahil sa barumbadong pagmamaneho ni Manong driver.

Barumbadong manong driver: TangNamo! Ayusin mo magmaneho!
TangNgdriver: Gagu!
Only in da Pilifins.

Balik tayo.
Saktong pagmulat ko. Nakatitig sa akin ang katapat kong estudyante. Oo paps. Pinagmamasdan niya ako matulog. Kaagad siyang lumihis ng tingin, na tila ba nahiya bigla. Umikot-ikot ang mata. Minsan napapatingin ulit sa akin. Ako naman ay naconscious 'din. Nag-isip. Bakit kaya ako tinititigan nito? Agad kong inayos ang aking sarili. Nagpunas ng mukha baka merong tumutulo o lumalabas na 'di kanais-nais. Dyahe. Yuck.

Pag may sumasakay na pasahero, sabay daan mata niya sa akin. Maraming beses naulit 'yon. Naisipan kong makipag eye-to-eye contact once na tumingin siya uli. Marami ng nangungulit sa aking isipan. Jackpot 'to, jackpot 'to.

Magaling kaya ito mag-alaga? Nars eh.
Gagamutin niya kaya ang puso kong sablay? Sana.
Marunong 'din kaya siya magpaligo? Haha. Ginawang caregiver.
Malambot siguro kamay nito. Sarap.

Hindi ko na makayanan. Sayang ito. Kumikilig-kilig pa nga ako.

"Bro ito lang. Bigay mo lang sa akin ito hindi na 'ko maglalasheng at mangungupit sa mama ko."

Pero parang ayaw ako pagbigyan ng pagkakataon. Pumupuno ang sasakyan at nauusog siya papalayo sa harap ko. Maingay ang dyip. Nakakahiya naman sumigaw, baka mapagkamalan pa akong holdaper. Bumibilis ang takbo. Kasabay na pagbilis ng tibok ng aking puso. Malapit na rin ako bumaba...

"Manong sa tabi lang..." sigaw ko.

Napalingon siya sa akin. Nakakatitig hanggang sa pagbaba ko. Naghintay ako baka bigla siyang bumaba.

Walang bumaba.