Bon voyage

Isa sa mga tinuturing kong matalik na kaibigan ay kaaalis lang nung wednesday patungong Singapore. 'Wag natin itago ang kanyang pangalan. Tawit ang tawag sa kanya. Umalis siya dito sa Pinas para makipagsapalaran sa ibang bansa. Bitbit ang pangarap, tapang at lakas ng loob para hanapin ang kapalaran at swerte sa ibang bayan.

Lagi niyang hinanakit... "walang asenso dito sa pinas paps". Mahirap man tanggapin pero sang ayon ako sa sabi niya. Yan ang realidad. Ang mayayaman lalong yumayaman, ang mahihirap lalong naghihirap.

Kaya 'di maiwasan marami sa ating mga kababayan, minabuti pang pagsilbihan ang ibang lahi kesa kapwa Pilipino. Katulad ng erpats ko. Saludo ako sa kanila. Four thumbs up! Ang pinoy walang kasing husay sa diskarte. Hindi marunong umaasa sa iba.

Kung ako po ang tatanungin mas gugustuhin ko magstay dito sa pinas. There's no place like home ika nga. Kahit magulo. Maingay. Makalat. Masaya naman. Pero kung may mga pagkakataong nagtutulak sa akin para mangibang bayan, kaya kong iwan ang Pilipinas. Mahirap pero kung kinakailangan.

Marami sa atin naiipit lang sa ganitong sitwasyon. Base na rin sa estado ng pamumuhay. Sino ba naman ang gustong mawalay sa kanyang mga mahal sa buhay.

Tawit ingat ka na lang diyan. Kaya mo yan paps. Ikaw pa. Pinoy ka.