Lokgnut sa alaw

Sa bahay.
Bihis na bihis ako suot ang nilabhang t-shirt at baon na polo, na isinabit at pinatuyo sa likod ng pridjider. Hirap magpatuyo ng damit ngayong tag-ulan. Pupunta akong maynila. Kaarawan niya kasi. Bago lumuwas dumaan muna sa pinakamalapit na mall para bumili ng mumunting regalo. Ok. Ayos na lahat. Larga.

Sa bus.
Inilabas ang paborito kong libro. Sudoku. Nasosolve ko 'to less than 7mins. Naks nagyabang pa, EASY lang naman ang difficulty. Teka, di ba automatic ang pagkuha ng ticket sa nlex? Bakit may mamang pulis na nag-aassist sa driver para iabot ang ticket? Para san ang automation? Useless.

Kita tayo sa jollibee malapit sa inuupahan namin. Lam mo na yun di ba?
Ok sige sige.
Teka may payong ka ba? Lakas ng ulan dito.
Wala nga eh.

Sa jollibee.
Ah sir paki-iwan na lang po ang payong dito sa labas.
Ay ganon ba. Ok.
Napilitan kong iwan ang chuchal kong payong.

San mo nanaman napulot ang payong mo?
Sa monumento. 50 isa. Disposable. Hindi tatagal ng 5 araw at pang-3 gamitan lang. Pag nahanginan siguradong babaliktad ito at hindi na babalik sa dati. O diba chuchal.

Paglabas sa jollibee.
Teka may nawawala.
Anak ng tokwa kinuha pa ata yung bwiset na payong na yun.
Ah sir baka natabunan lang po.
Nadinig pala ako ni manong guard. Mabilis akong mag-isip ng masamang bagay sa mga pagkakataong tulad nito.
Ay ayun, natabunan nga lang pala kala ko ninakaw.
Sayang din ito pweding pamalo ng daga sa amin pagkatapos gamitin.

Arigunding-gunding-arigunding.
Sa bahay nila andun din ate niya. Nagkumustahan lang ng kaunti at panik agad ang ate niya sa taas. Naiwan kaming dalawa sa baba. Wala naman kaming ginawa. Lambingan lang. Pero marumi ang konsensya ko. ;)

Pupunta daw kaming Libis mamyang gabi para i-meet ang kanyang mga prens.

L-Series.
Sa LRT. As usual, siksikan. Tulakan. Tahimik ang mga tao. Pagod siguro. Malayo pa station namin para i-meet ang kanyang mga prens. Unti-unting nauubos ang tao.

Tiniw-tinininiw-tiw tiniw-tinininiw-tiw tiniw-tinininiw-tiw. Isang eskandalosong ringtone ang pumutol sa katahimikan sa loob ng LRT. May mga nangisi dahil sa nakakatuwang tunog ng cellphone. Naulit ito ng madaming beses. Hindi ko alam bakit ayaw sagutin ang tawag, na parang nagmumula sa loob ng bulsa o bag. Medyo maluwang na rin ang LRT wala ng maglalakas loob na mangholdap. At sa tingin ko wala ng magkakainteres sa tunog lumang unit na telepono.

Next station na at pumupwesto sa pinto ang estudyanteng babaeng bababa. Habang naglalakad ito, naglalakad din ang tunog ng telepono. BINGO! Ikaw ang salarin.

Teka. Tanong lang. Nakakawala ba ng poise ang ringtone ng cellphone? Hindi naman siguro tatawag yun ng pauli-ulit kung hindi mahalaga ang sasabihin. Nahihiya ka bang ilabas ang Lumang-Series mong fone? Ganun na ba kaimportante sa tao ang cellphone na mamahalin at bago?

Meet her prens.
Kumustahan. Batihan. Halikan. Yakapan. Piktyuran. Masaya silang nagkita-kita. Masaya din ako dahil masaya silang kasama. Kwela. Maingay. Makwento. Hindi ka magsasawa. May kanya kanya silang istorya. Ang iba nag-sisideline ng negosyo. Meron sa kanila nagpapa-aral ng kapatid. Di tulad kong sariling buntot lang ang hila-hila... nahihirapan pang idala.

Habang kumakain.
Napunta ang topic sa trabaho. Puro sila mga accountancy graduate. Kaya halos sa bangko sila nagta-trabaho.

Ikaw san ka nag-wowork? tanong ng isa niyang kaibigan sa akin. Hindi ako nabigla, ineexpect ko ang tanong na yun.
Ah... eh... wala,hehe sa bahay lang... Hindi na nasundan pa ang tanong. Bigla tuloy akong napaisip. Oo nga pala kalahating taon na pala akong tambay. Walang ginawa kundi magpalaki ng bayag. Asan na ba ko? Ano nga bang ginagawa ko dito? Ah basta. Ayokong sayangin ang gabi. Itinigil muna ang pagmumuni-muni. May oras para dito.

Pagkatapos kumain.
Kala ko magsho-shot na. Hindi pala. Coffee-coffee na lang daw. Alam ko naman na hindi sila matakaw sa alak tulad ko. Saka kung magsho-shot man sila, hindi ako iinom. Dahil hindi ako umiinom ng kaunti.

Hatid sundot.
Madaling araw na kaming naihatid sa bahay. Kami lang dalawa. Nagtext ate niya nasa gimikan daw. Dahil sa hapong-hapo na kami pareho, naghilamos lang saka na nagpahinga. Wala naman kaming ginawa. Pero marumi ulit ang konsensya ko. ;)

Kinabukasan.
Tinext ko si ermats at sinabing mamyang gabi na lang uuwi. Walang reply kahit K man lang. Pero feeling ko masayang-masaya si ermats dahil wala ako sa amin ng 2 araw. Haha.

Fakeful.
Nilubos na namin ang araw dahil kinabukasan balik ulit siya sa trabaho at weekends na naman ulit kami magkikita. Hirap ng sitwasyong ganito. Yung tipong pag namimiss mo siya gusto mong halikan o yakapin pero di mo magawa. Pero kunsabagay ok na rin ang ganito. Buong week, walang nagbabantay. Actually wala naman talaga akong ginagawang makakasakit sa kanya. Pero marumi na naman ang konsensya ko. ;)

Bye bye.
Papalubog na ang araw. Inihatid niya ko sa sakayan ng bus. Hirap magpaalam. Nasanay kasi akong kasama siya. Maghapon. Magdamag. Masaya.

Ngayon.
Balik na naman ako sa wala. Tungkol sa wala.