Drakula

Nuong nakaraang taon, sa Baguio city ako namalagi sa loob ng limang buwan hanggang Disyembre. Training ang pakay ko dun sa isang kumpanya. Every 2 weeks or minsan higit pa kung umuwi ako dito sa amin. Hindi maikakaila, marami talagang kababalaghang istorya o mga pangyayaring nakakakilabot ang bumabalot sa syudad na ito. At aaminin ko marami akong naranasang makapanindig balahibo dito. Isa na itong drakula.

Heto ang istorya.
Aakyat ako ng Baguio nun. Madaling araw ako umalis dito sa Pampanga. Ang tantiya ko mahigit kumulang 5 oras ang biyahe. Umalis ako sa amin 12mn, so siguro mga 6am nandun na ako. Maliwanag na siguro ang kalsada nun sabi ko sa aking sarili. Pero hindi ko inaasahan, napakabilis ng biyahe. 4am pa lang nasa Baguio na ko. Madilim pa at mabibilang mo ang mga tao sa daan. Napakalamig. Kinakabahan ako.

Naglakad-lakad ako ng kaunti para maghanap ng taxi. Halos ganito ang sabi ng lahat ng taxi aking pinarahan.

Saan ka?
Sa KIAS po.
Ay sensya na hindi ako nagagawi dun. Sa iba na lang.

Naintindihan ko sila. Hindi ka talaga makakapagbiyahe papuntang KIAS ng ganuong oras. Dahil maraming milagro dito. Lalo na pagpasok mo ng daan ng Scout barrio, na puro matataas na puno, at paliko-likong makipot na daan. Walang mga bahay, walang ilaw tanging headlight lang ng sasakyan. Napakadilim, napakalamig, nakakatakot.

May isang taxi huminto at sakay ako kaagad sa likod. Nung papaandar na ito dun niya pa lang tinanong kung saan ako bababa. Pagkasabi ko ng Kias, bumagal ang takbo nito. Na para bang nag-iisip at gusto akong ibaba at pasakayin na lang sa iba. Pero wala na siyang nagawa.

Wala akong imik sa loob ng taxi, tanging radiophone ang maririnig mo na may nagsasalitang lalaki na nagsasabi kung saan lugar may mga pasaherong naghihintay din ng taxi. Tulad ng inaasahan ganuon ang itsura ng daan. At parang kami lang ang nagbibiyahe duon dahil walang kasalubong o kasunod na sasakyan.

Pagpasok namin ng Scout barrio. BIGLANG nag-iba ang tono ng boses ng lalaki sa radiophone. Magulo ito. Minsan malakas minsan mahina. Pero may maiintindihan kang salita tulad ng... Maaaayyy...Saaa... Raaakkkkk...Laaaa... Bbiiii... NAPAKALAKI at NAPAKALAMIG ng boses. Nakakatakot. Kinikilabutan na ko. Hindi ko magawang kausapin si manong. Pilit niyang pinapatay ang radiophone pero ayaw tumigil nito. Binuksan din niya ang mismong radyo ng taxi pero walang makuhang istasyon at kusang humihina ang volume nito. Mmaaayyyy... Rrraaaakkkk.... Laaaaa... Nagiging maliwanag ang naririnig namin ni manong sa radiophone. Papalakas ng papalakas. Maayyy... Drrraaaakkkllllaaaa... Saaaa bbbbiiii moooo. Maayyy Drrraaakkkuuulllaaa saaa taaaabbbiii mooooo!!!! Napapikit ako. Kinikilabutan. Nanginginig. Ayoko lumingon sa kung saan-saan. Napamura sa sarili ko. TangiNa! Mamatay ako sa nerbiyos nito. Lahat ng balahibo ko nagtaasan. Pabilis ng pabilis ang pagmamaneho ni manong. Walang pakelam sa mga amps, at minsa'y napupunta sa left lane ng daan. Buti wala kaming nakakasalubong na sasakyan. Paulit-ulit ang nagsasalita... hindi ako makahinga. Namumutla na ako. Kung biro lang ito, HINDI NAKAKATUWA. Hanggang sa bigla na lang ito huminto.

Malapit na akong bumaba at may mga ilaw na. Sa tabi lang po, sabi ko. Kumukuha ako ng pera sa wallet, nakatingin sa akin ng diretso si manong. Hindi ko alam anong ibig niyang sabihin. Baka iniisip niya ako yung drakula o siya ang drakula. Nanginginig pa rin ako sa takot kaya di ko na pinansin yun. Dali-dali akong pumasok ng apartment at ginising ang mga kasama ko para ikwento ang nangyari. Sabi nila natural daw lang yun, at maraming ganuon sa Baguio.

Marami pa kong naranasang nakakakilabot sa Baguio. Tulad nung nakausap ko sa cellphone. Yung di maipaliwanag na pagkatok sa pinto namin. Yung paglalakad ng isang tao sa likod ng kasama namin. At marami pang iba.

Teka, parang may nakikita akong sumisilip sa bintana mo. Pakitingin nga, parang batang duguan ang mukha.