Thursday, July 14, 2011
3 years
Sunday, May 22, 2011
Pagkikita
Kagabi, binilang ang kakaunting pera at dumaan sa isang malapit na mall para bumili ng damit. Pagdating ng bahay, sukat dito, sukat doon. Itinabi pa ang paboritong brief para sa kinabukasan. Talagang pinaghahandaan. Bukas, sa pinagusapang tagpuan, maaaring makita ko na ang aking sarili.
Ang bilis ng mundo, parang laging nagmamadali. Ang hirap sumabay, nakakahilo. Maaaring ito na ang kahuli-hulihang pagkikita, maaari ding hindi. Pero nabibilang na ang mga oras ko, dahil pinili kong tuparin ang aking mga pangarap, hindi dito, kundi sa napakalayong lugar.
Hindi mapakali. Nakatingin sa orasan, tatawa bigla. Walang hiya hindi mapakapaghintay, nauna ng pinaandar ang nagaalburotong isipan. Ang saya siguro nito, siguro magsusubuan kami habang magkahawak kamay tapos tapos... Taena para akong bata.
Tama, parang wala rin namang pupuntahan to. Papatayin lang namin ang isa't isa. Ayokong lamunin ng kilig. Gustuhin ko man, pero mahirap i-slow-mo ang mundo. Walang makapagbabago ng aking isipan, dahil nananaig pa rin sa akin ang makatikim ng kahit na kaunting karangyaan. Pero ayoko magsalita ng tapos. Tulad ng nabanggit ko, maaring dito ko makita ang sarili ko.
Ayoko munang mag-isip ng kung anu-ano. Ayokong bumitaw 'tong pananabik na nararamdaman ko.
Antagal naman, may inaasikaso pa ata o baka hindi makapili ng damit. Pinaghahandaan din ata. Hahaha...
Ayos! May mensahe...
"Cancel na muna. Sorry."
Ngayon, nakatulala sa tala.
Saturday, February 5, 2011
Night shift
Tsik!tsik! Iiiissstt... Hoooohhhh...
Yosi, candy, ID, barya, panyo, celfone. Mga laman ng aking bulsa papasok ng opisina. Oras ng pahinga pero isa ako sa mga kumakayod na tirik pa rin ang mga mata habang ang karamihan ay nakahilatay at nakanganga.
Malamig dito sa labas. Malakas ang hampas ng gabi sa aking mga buto't kalamnan. Gustong-gusto ko ang hangin. Gustong-gusto ko itong yumayakap. Alam kong hinding-hindi ako nito sasaktan kahit anong bagsik ng gabi. Tangay nito ang mainit na usok na ibinubuga ng aking bibig, kasama ang mga bagay na gumugulo sa aking isipan. Pag-aalinlangan, takot, sakit at lahat.
Mga bagay na walang kasiguraduhan. Mga bagay na hindi ko na malaman at maintindihan. Wala naman kasing tiyak dito sa mundo. Kamatayan lang.
Marami akong gustong mangyari sa buhay ko. Kaya ako matiyagang nakikipaglaban sa puyat at antok. At pinipigilang wag mainggit sa mga taong walang humpay na nagtatagayan sa mga oras na to.
Pero sa mga pagkakataong ganito nakikita ko ang aking sarili na mas nasisiyahan. Nararamdaman kong malaya ako. Napakasimple kasi ng buhay kapag ganito. Malayang nakapaglalakbay ang aking diwa patungo sa maliwanag na buwan at kumikislap na mga bituin. Isang taasan lang ng kamay parang abot ko na mga ito.
Lahat naman pweding mangyari. Kailangan lang ng magandang timing at puso.
Hindi pala nakakatamad at nakakabato pag night shift. Sapat na ang hangin kaagapay ko sa napakalayong paglalakbay.
Dahan-dahan lang ipikit ang mga mata, unti-unting iwanan ang alaala at tuluyang mawalan ng malay.
Tumunog na ang bell. Balik muna sa katotohanan.