Superproxy

Umaatend ako kahapon ng children's party. Birthday ng 7-years old na kapatid ni labidabi. Bongga yung celebration niya. Andaming bisita, andami din pagkain. Habang hindi pa nag-iistart ang party tumulong ako sa pangangabit ng mga lobo sa mga upuan. Siyempre pakitang gilas sa future family. Ahihi.

Habang hawak-hawak ko ang lumilipad na lobo, lumilipad din ang aking isipan. Pucha nag-eemo ako. Sa tanang buhay ko kasi di pa ako nabigyan ng ganuong selebrasyon. Tuwing kaarawan ko kasi, masaya na pag may bitbit na isang plastik ng pancit si erpats. Hindi din mawawala ang isang galong ice cream bigay ng lolo ko na pinagsasaluhan naming magpipinsan. Alam ko naman na gusto nila akong bigyan ng masayang kaarawan. Sino ba naman magulang ang ayaw maging masaya ang anak tuwing mga ganuong okasyon. Pero walang-wala talaga kami nun. Minsan pa nga... BOOOONNNGGG!!! Nagising ako sa pag-eemo ng biglang pumutok ang isang lobo.

Nagumpisa na ang party. Yung mga clowns ang sisigla kuno, ang saya-saya ng make-up, ang galing din maghele inaantok ako sa dalawang mokong na yun. Pero bentang-benta sila sa mga matatandang tawa ng tawa. Halatang pilit ang pagpapatawa nila. Makikita't makikita talaga ang emosyon ng isang tao kahit anong bagay ang itapal sa mukha. Naawa tuloy ako sa kanila, kaya nakikipalakpak na rin ako. Mahirap talagang magpatawa lalo na alam mo sa sarili mong maraming bagay ang gustong pumigil sayo gawin iyon.

Palagi naman akong pumupunta sa kanila. Kilala na nga ako halos ng mga kamag-anak niya. Pero nung nagsimula na kaming mag-inuman iba ang naramdaman kong sigla. Habang nagtatagayan kami, nandun yung mga tita niyang hindi naman umiinom pero nakikisingit ng number sa videoke. Tahimik lang ako, at hindi ako yung tipo ng tao na galaw ng galaw para lang mapansin. At jusko po ayaw ko din naman na mapansin ako, baka magtanong pa sila ng kung anu-ano tungkol sa buhay ko. Hotseat ika nga nila. Lalo na't alam kong wala akong alam na ipagmamalaki.

Pero hindi maiiwasan, may mga tanong na naiibabato sa akin. Mababaw lang naman, tipong mga biruan lang. Kesyo kelan daw ang kasal? Mahal ko ba daw talaga ang pamangkin nila? Napapasilip ako sa erpats niya natutuwa din sa mga biruang ganun. Pero sabi nga ni labidabi, sa likod daw ng mga ngiting yun luha ang umaapaw. Kasi daw ang baby niya dalaga na. Ewan ko ba sa ibang magulang na ayaw ikasal ang kanilang mga anak. Iniisip kasi nila maaagawan sila ng isang anak, ang hindi nila alam, bagkus madagdagan pa ito ng isang gagong kagaya ko.

Heto pa ang nangyari, pinakanta pa ako at i-dedicate ko daw sa kanilang pamangkin. Pucha, hindi ko napaghandaan yun kaya sintonado aking boses. Lagi naman. Wahaha! Wag mo ng alamin ano kinanta ko. Naka-ilang shot na rin ako at medyo makapal na aking mukha. Kaya nung binigay sa akin ang mic, itinutok ko agad sa bunganga ko. Palakpakan. Tuksuhan na parang mga highschool na nasa loob ng classroom.

Masayahin yung angkan niya. Nararamdaman ko ang kanilang mainit na pagtanggap sa akin tuwing dadalaw ako sa bahay nila. Nakakatuwa lang isipin, na ang sarap sa pakiramdam kapag natatabunan ang mga bagay na ayaw mong nangyayari sa buhay mo sa kasalukuyan.

Hindi ko na tinapos ang kanilang masayang inuman. Nagpaalam na ako. Habang papauwi nandun ang ngiti sa aking mga mukha. Masaya. Lumilipad pa rin ang aking isipan, na parang lobong nahawakan ang kalangitan.